Türkmen halky öz alabaý itine wepaly dost hökmünde garapdyr. Türkmenler alabaýlary güjükliginden terbiýeläp, özüne ynamly, buýsançly itler edip ýetişdiripdirler. Alabaýlar çopan goşlarynda, dowar sürüleriniň ýanynda olary möjeklerden we beýleki ýyrtyjylardan ygtybarly goraýarlar. Alabaýlaryň sürä çozan iki-ýeke möjeklerden däl-de, hat-da möjek ordasyndan hem üstün çykan wagtlarynyň az däldigine köp taryhy ýazgylar, ýaşulularyň gürrüňleri şaýatlyk edýär.
Çopanlar alabaý itleriniň tohumlaryny aýap saklapdyrlar, iýmitini ýetirip, bakyp-bejerip ulaldypdyrlar. Şeýle saklanan alabaýlar hem eýesine wepaly bolup ýetişipdir. Arassa tohumly alabaýlar namysjaň, batyr, mert, wepaly bolýarlar. Eýesine wepaly it hakynda söhbet açylanda, «It-wepa», «It geldi, gut geldi» ýaly pederlerimiziň döreden ajaýyp manylary özünde jemleýän, paýhas siňen nakyllary ýadyňa düşýär. Bu nakyllarda alabaýlaryň gowy gylyk-häsiýetleri dogrusynda gürrüň edilýär. Ata-babalarymyz öz alabaýlaryna, edil atlaryna garaýyşlary ýaly, maşgalanyň bir agzasy hökmünde garapdyrlar.